وقتی غنچه ی دل انسان با خدا خندید و از خدا و حقیقت نفس خودش راضی شد، دیگر غم اورا نمی گیرد.موت غنچه ی دل مومن را باز می کند. باموت، این گل می شکفد و زیبا ییش را آشکار و عطرش را پراکنده می کند. هر دلی که خندید، دیگر نه مخلوق اورا می شناسد و نه او مخلوق را می شناسد؛ تنها خدا او را می شناسد و او نیز تنها خدا را می شناسد.
• محبت اهل بیت(علیه السلام) آتشی است که همه ی آتش ها را می سوزاند. محبت آتش سرداست.
• آتش محبت سرد است و آتش جهنم را خاموش می کند.
• اهل محبت با دل کار می کنند. دل را در اختیار خوبان بگذاری، خلاص می شوی.کار محبتت، سوز و ساز است؛می سوزاند و می سازد.راه محبت، فقر و مرض و تهمت و.....دارد.امام علی (علیه السلام) فرمود: هر کس ما اهل بیت را دوست بدارد، باید پوستینی برای فقر آماده سازد.
• مومنین چشمشان از دیدن غیر خدا ، کور است و گوششان از شنیدن حرف های غیر خدایی- همچون تهمت و غیبت-کر ؛و زبانشان از غیر سخنان خدایی و غیر ذکر خوبان خدا، لال ؛ و دستشان از انجام کارهای غیر خدایی- مثل زدن بر سر ضعفا-شکسته و پایشان از رفتن به راه های غیر خدایی، لنگ و شکسته است.
• مومن با محبت جان می دهد و با عشق زنده می شود.
• عشق و محبت فرد را شهید می کند.شهید دوست شدن بهتر از کشته شدن به دست دشمن است.
• تمام شیعیان امیرالمومنین (علیه السلام) سرانجام با محبت شهید می شوند.
• شهید محبت، به غسل و کفن نیاز ندارد؛ خداوند اورادر حوض کوثر غسل می دهدوبا هفتاد جامه ی حریر اورا کفن می کند .هفتاد جامه هفتاد صفت خوب است که اول آنها محبت امیرالمومنین (علیه السلام) است، دیگری صدق است.
• محبت وقتی به شغف برسد، یا وصال حاصل می شود و یا محب جان می دهد و می میرد .شغف پرده ی سوم دل است. دروادی حقیقت، وصل وموت هم زمان واقع می شود.به همین خاطر حضرت امیر(علیه السلام)فرمود: هر کس به موت نائل شود مرا می بیند.
وقتی به خدای خودت اعتماد کردی، راحت می نشینی......بهشت جای نشستن
است......فی مَقعَدِ صِدقٍ: در جایگاه صدق و راستی. در دنیا در مجالس ذکر
خدا واهل بیت علیه السلام و سر سجاده ی نماز باید تمرین نشستن کرد.طوری
باید نشست که گویا هیچ وقت قصد رفتن و بلند شدن نداریم. اگر راحت و آرام
بنشینیم، رحمت خدا برما می بارد.
خدا بهترین نقش است(صِبغَهَ اللهِ)، بگذارید خدا رنگت کند...بگذار رنگی که
نفس و شیطان کرده بپرد تا رنگ خدایی آشکار شود.(اَخلاقُ الله) آفتاب که
زد، رنگ های قلابی می پرد(آفتاب توحید در قیامت).
یکی از اسم های خدا مومن است.یعنی به قدرت و به صنعت خودش ایمان دارد و می
داند آنچه را می سازد و خلق می کند.درست از کار در می آورد.خدا به کار
خودش ایمان دارد نه به کار ما.خدا می داند ما کج و عوضی می رویم، ولی به
کار خودش ایمان دارد.
اول بنا بود ما مومن به خدا باشیم، ولی مثل اینکه او به ما ایمان دارد و
مومن به ماست. خدا می گوید من خودت را قبول دارم.خودت حساب اعمالت را
برس.وقتی آدمی ببیند خدا اورا امین می داند، آیا رشید نمی شود؟
جبرِلطف است نه جبرِ قهر.هر کس به بهشت رفت، اورا به جبر بردند و هر کس به جهنم و آتش رفت، به اختیار خودرفت.
